Migranti i tzv. Migrantska kriza je već godinama, posebno od 2011. godine, kad je počeo rat u Siriji, postao političko-ekonomsko-socijalni problem evropskog kontinenta. Ali samo u glavama rasističko-aparthejdskih lokalnih močnika u Bosni i Hercegovini je to problem “onih drugih”, a ne “njihovih”.
Pogotovu kad su u pitanju režimski aparthejdski klanovi manjeg entiteta, koji je trenutno jedino mjesto na svijetu gdje je i roditeljska bol za još nerazjašnjenim ubistvom Davida Dragičevića samo političko pitanje i zloupotreba, a da ne govorimo o svemu ostalom, od ekstremističkog odnosa prema državi BiH, većini građana te države i već više od deceniju, nezapamčene pljačke u “ime naroda” i u “ime radikalizma”. Zatim od otvorenog rasističkog pokušaja od strane Dragana Čovića (akademik) da i za aparthejd nepoznate zakonske odredbe nasilno “ugradi” u zakonodavstvo države BiH. U sklopu takvog neonacionalističkog (nacističkog) političkog djelovanja i sam evropski problem tzv. Migrantske krize, spomenuti destruktivni klanovi i političari u BiH koriste za dalje destabilizovanje čitave Bosne i Hercegovine, a time dovode i do narušavanja stabilnosti i sigurnosti čitavog okruženja, odnosno, Evrope. U svemu tome, nesebičnu podršku spomenuti neonacionalistički (nacistički) pokret dobio je i od još uvijek nesankcionisanog kontroverznog biltena u vlasništvu Fahrudina Radončića, koji je među prvima, kao satelit spomenutog dvojca, počeo širiti propagandu o ugroženosti građana, jer migranti su mahom “povratnici”, “dileri drogom” i druge tipično za ovu sektašku organizaciju, negativnosti, a kako bi napravio “teren” za separatističke ciljeve i stvaranje tri Fildžan Republike na teritoriji BiH.
Jasno je da spomenuti trojac direktno ugrožava ustavni poredak, destabilizuje region i ugrožava sigurnost svakog pojedinca.
Problem migranata i migrantskih kretanja je međunarodna pravna, sociološka, društvena i ekonomska norma. Tema koja se rješava prema određenim standardima, kako onima koje važe u pogledu humanitarnog prava, različitih konvencija i međunarodnih zakona, te u interesu države i njenih ciljeva, potreba, mogučnosti i geostrategijskog značenja. Zbrinjavanje migranata, nije samo ljudskost i solidarnost ili poštivanje međunarodnih standarda, nego je preventiva za “kontrolu” čitave situacije, stvaranje sigurnosno-zakonskog sistema koji drži čitavu situaciju pod kontrolom i kako bi jedna država mogla i u takvim uslovima, na adekvatan način, da sporovodi, kontroliše zakone. Da se brine o građanima i migrantima i da kao stabilna cjelina može zajedno sa ostalim zemljama da sarađuje, planira i naravno i da traži odgovarajuću materijalno-tehničku podršku od evropskih institucija i fondova.
Upravo to sabotiraju spomenuti neonacionalsitički politički klanovi, te i zbog toga trebaju da snose zakonom predviđene sankcije.
U glavama lokalnih neonacionalističkih vlastodržaca, problem migranata je “prilika” da se destabilizuje Bosna i Hercegovina. Da se migranti koji bi po pravilu trebali da ostanu tamo gdje su i prešli granicu, još nejasnim “putevima” isključivo se prebacuju na teritoriju Sarajeva, odnosno, večeg entiteta BiH. Uzimajući u obzir, višedecenijski pokušaj rasističke propagande prema građanima islamske vjeroispovijesti u BiH, a od strane spomenutog separatističkog trojca, jasno je da se migranti svjesno “prebacuju” na teritoriju koju naseljavaju većinom Bošnjaci, a kako bi se, po istom principu koji je primjenio Karadžić 90-tih godina, “islamizirala” ta teritorija, a da bi se rasističkom islamofobijom ostvarili separatistički ciljevi, rasističkih partija i klanova.
Interesantno je da još niko nije upozorio srbijanski režim, a koji predvodi Aleksandar Vučić, direktni sponozor neonacionalista u BiH, da njihov pasivni odnos prema migrantima koji “slobodno” prelaze njihovu granicu prema BiH je direktni potez destabilizacije regiona i evropske unije, a po nekim indicijama, dogovoreni projekat između separatista u BiH i vlasti u Srbiji! Tu se postavlja i pitanje uloge Hrvatske, kao prve granice prema Evropskoj Uniji.
Na žalost, ovim odnosom se narušava kompletna sigurnosna situacija, te ovakvim odnosom povečava opasnost od primjene nasilja prema migrantima ili stvaranje uslova koji bi mogli dovesti do nesagledivih posljedica, a kako bi spomenuti neonacionalistički trojac ostvario separatističke ciljeve, odnosno, da dobiju apsolutnu diktatorsku vlasti na dijelovima teritorija koje kontrolišu njihove organizacije i klanovi, uz pomoč izazivanja incidenata.
Na svu sreću postoje političari i ministri koji su “normalni”. Jedan od njih je i Ministar Sigurnosti Dragan Mektić. Koji i pored opstrukcija od strane kriminalno-separatističkih partija i klanova, spomenuti problem i tzv. Migrantsku krizu, u saradnji sa Vijećem Ministara BiH, pokušava da riješi onako kako se i očekuje od jedne buduće članice Evropske Unije.
Upravo u tom kontekstu, Evropska Unija, kao mjesto za državu Bosnu i Hercegovinu nije cilj spomenutih neonacionalističkih partija i klanova, te i kad je u pitanju evropski problem tzv. Migrantske krize, ovi srednjevjekovnom mentalitetu skloni neonacionalistički političari i klanovi, sve čine da se u BiH stvori još jedan problem, pri tome ne vodeći računa da li će doći do ljudskih tragedija.
Jer za takve ljudske spodobe i bol za usmrčenim djetetom je samo “politički” problem i ništa više, te proaktivno, kooperativno i konstruktivno rješavanje problema nije u interesu neonacionalističkih sekti u BiH.
