Politička konotacija i pitanje Kosova koje je do sada u BiH posmatrano sa pozicija velikosrpskog hegemonizma i nacionalizma je prevaziđeno i treba da ide u drugom pravcu.
Po nekim procjenama Bosna i Hercegovina na godišnjem nivou zbog ucjena srbijanskog i političkog klana bosanskih Srba gubi više stotina miliona eura u razmjeni sa Republikom Kosovo. Ako se pogleda „milionski“ način vladavine nacionalističkog režima u manjem BiH entitetu i optužbe opozicije prema Vučićevom režimu u Srbiji može se veoma lako doći to teze da je „ljubav“ između Dodika i Vučića povezana sa 15 miliona eura eventualne provizije koju je Vučić isplatio na ime više stotina miliona eura koji su umjesto u BiH otišli u Srbiju.
Iako je Kosovo prije izvjesnog vremena, nakon godina uzaludnog čekanja da Evropska Unija konačno shvati da je glavni problem na Balkanu velikosrpski politički hegemonizam, uvelo carine na robu iz Srbije i BiH te je situacija danas drugačija, godinama je Bosna i Hercegovina kumulativno ostala uskraćena za više milijardi eura koje je mogla da plasira na tržište od oko dva miliona potrošača.
BiH proizvodi bi imali više potencijala na Kosovu nego proizvodi iz Srbije
Činjenica je da su mnogi proizvodi iz BiH rado viđeni na Kosovu, radije nego roba iz Srbije, a zbog manje-više poznatih razloga. Upravo je to i pozadina biznisa koji su napravili Dodik i Vučić: oslobodili su put plasiranju robe na Kosovu iz Srbije, a blokirali plasiranje robe između BiH i Kosova. U slučaju da je BiH imala istu liberalizaciju proteklih godina sa Kosovom, u tom slučaju bi Srbija ostala bez više milijardi eura. Blokirajući razmjenu robe iz BiH prema Kosovu i obrnuto, politički klan bosanskih Srba predvođen Dodikom ostavio je u prvom redu veći entitet bez prihoda, a gubitak manjeg entiteta kompenzirao je „provizijom“ koju je Vučić isplatio pod plaštom pomoći srpskom narodu u BiH.
Danas je situacija drugačija i BiH vlasti, institucije, entiteti, partije, političari, građani trebaju da krenu u akciju i po pitanju Kosova donesu sudbonosne odluke.
Predsjednik Komšić i Džaferović ne trebaju formiranje Vijeća Ministara da povezuju samo sa putem prema NATO-u, a što je zvanična vanjska politika BiH već više od 27 godina, nego da se novo Vijeće Ministara obaveže da će donijeti zakonske regulative koje će omogućiti slobodnu razmjenu robe između Kosova i Bosne i Hercegovine na principu važećih propisa koje BiH ima i sa drugim državama.
Politička konotacija i pitanje Kosova koje je do sada u BiH posmatrano sa pozicija velikosrpskog hegemonizma i nacionalizma je prevaziđeno i treba da ide u drugom pravcu.
Naime, logično je da će privremena vlast samoproglašenog entiteta Republika Srpska uslovljavati kao i do sada da prema Kosovu nema liberalizacije, međutim, po Ustavu BiH entiteti imaju pravo na specijalne veze i ugovore sa drugim državama i regijama:
2. Nadležnost entiteta
a) Entiteti imaju pravo da uspostavljaju posebne paralelne odnose sa susjednim drzavama, u skladu sa suverenitetom i teritorijalnim integritetom Bosne i Hercegovine.
Ako se manji entitet protivi, onda entitet Federacija BiH treba da prizna nezavisnost Republike Kosovo i/ili da liberalizuje ekonomske odnose tako da roba s Kosova, privrednici s Kosova nesmetano mogu da plasiraju i putuju u BiH i obrnuto. Dugoročno gledajući od toga će profitirati i privrednici i građani iz manjeg entiteta, jer će ako ništa drugo imati uslove da preko institucija većeg BiH entiteta posluju sa kosovskom republikom.
Ovakav radikalni potez bi imao dugoročno pozitivne efekte na stabilnost regiona.
Probosanska politika koja je bazirana u većem entitetu bi imala jednog saveznika više (umjesto neprijatelja, a kojih ne manjka), te bi Kosovo ukinulo carine za proizvode iz BiH, a koji su iz njenog većeg entiteta. Dugoročno Kosovo ne bi imalo poziciju neprijatelja BiH, kao što je slučaj danas, a zbog velikosrpskih ucjena i hegemonizma, nego bi svoje sankcije ograničilo na onaj dio BiH koji ugrožava stabilnost Kosova i regiona. Drugim riječima to bi bila elegantna politička akcija, a koja bi zadovoljila sve strane. Bosanski srpski politički establišment bi i dalje ostao na ukopanim rovovskim pozicijama rušenja BiH preka Kosova, a veći dio BiH tj. Federacija bi imala prijateljske odnose sa susjedom i pri tome profitirala za više stotina miliona eura godišnje.
Dugoročno gledajući razmjena bi se povećavala do te mjere da bi za 3 do 5 godina i vlasti samoproglašenog jednonacionalnog entiteta u BiH bile prinuđene slijediti ne samo Srbiju u blokadi BiH, nego i razvijati vlastitu ekonomiju u razmjeni s Kosovom. Isti efekat bi se postigao i u slučaju stvaranja ekonomske unije između Crne Gore, Makedonije, Albanije, Kosova, BiH (ili većeg BiH entiteta), Hrvatske i vjerovatno nakon 3 do 5 godina i Srbije, u slučaju da se demokratizuje.
