Brojne je reakcije i osude izazvala izjava vođe kontroverzne organizacije HDZ-a BiH Dragana Čovića u kojoj je rekao da građanska Bosna i Hercegovina znači islamsku državu. Svoju političku nakaznost je pokušao prevazići i poznatom izjavom da je Međunarodni krivični sud za ratne zločine “zločinački”.
Ipak samo dno ili po bosanski “dno septićke jame” uspio je dostici jućer. Kad je otisao da proslavlja 9. januar, dan kada su dotadašnji zločini, pa onda i najveći nakon II svjetskog rata dobili konstitutivnu legitimizaciju za legalitet, na otetoj teritoriji države Bosne i Hercegovine. Da sa tom političkom kreaturom već odavno nešto nije kako treba simptomatično se pokazuje u njegovoj “mustri” povezivanja demokratije i rasizma, te jezičkim manipulacijama s kojima je pao u stanje deformisanog ponašanja i gubljenja kontakta u realnosti, činjenica, uzroka i posljedica. Da bi se politički i drugi zločinci pobijedili moraju se stvari i ličnosti nazvati pravim imenom. Da bi Čović došao u normalu potrebno je tog političkog monstruma “spustiti na zemlju”, a njegovu organizaciju, koja svakodnevno pokazuje i otkriva mafijaško-pljačkaške procese svega što im dođe “pod ruke”, proglasiti organizacijom koja ruši regionalnu stabilnost, demokratske vrijednosti i počiva na temeljima fašističkih razmišljanja. Ukratko, sve dok je politički monstrum tzv. “predstavnik neke političke partije, nekog naroda ili neke grupe” takve treba protjerati iz institucija države BiH, pa i po cijenu da budu prijetili proglašenjem Čovićeve državice. Ako ne mogu institucije, onda to mogu uraditi udruženo oni političari, institucije, nevladine organizacije, udruženja i pojedinci koji su shvatili da je Dragan Čović odlaskom na proslavu dana kad je “legalizovan” genocid, prešao crvenu liniju i da za to treba da bude sankcionisan. Ako ništa drugo, onda kao persona non grata na onim dijelovima gdje još uvijek ima demokratske snage da se odupre tome političkom nacionalističkom monstrumu, upakovanom u nekakve akademske titule, čovjeka koji je izmanipulisao vlastite pristalice, Predsjednicu i Premijera Hrvatske, a samo s ciljem da i dalje može da “uživa” blagodati pljačkanja države i građana koji su ga samo nekoliko godina prije vidjeli kao njihovog Predsjednika. Koliko je taj politički monstrum podmukla i asocijalna individua dovoljno o tome govori vremenska distanca: u roku samo nekoliko godina pokazao je lice iskrivljeno od mržnje, aparthejdskih ciljeva i rasističkih pokušaja promjene evropske demokratije. Uslovno “postao”, jer neko ne može postati nešto što nije.
Čović je ponizio, unazadio i uveo u rasizam i njegovu maticu, njegovu domovinu Hrvatsku. Ne zbog patriotizma, nego zbog njegovog poremečenog, rasistićkog ega i posebno njegovih ličnih materijalnih interesa. Po bosanski “prodao bi on i rođenu mater” za “komadić” vlasti. Njegov rasizam se za razliku od Milorada Dodika odvija licemjerno, podmuklo, podmetanjima i najprimitivnijim i najodvratnijim metodama jednog podmuklog licemjera.
Dodik mora da se zapita šta bi ta politička kreatura uradila njemu, kad je spreman da uradi to što je uradio “njegovima”?
Klica njegovih fašističkih teza o Bošnjacima koji hoće “kalifat”, o Bošnjacima koji nisu dostojni da biraju Člana Predsjedništva iz reda bosanskih Hrvata, rasističkog okretanja konstitutivnosti kao demokratske norme, ima korijene u njegovom ličnom, sociološkom nacionalističkom odnosu prema čitavom Bošnjačkom narodu. Ta komponenta je kod te političke nakaze vidljiva u svakom pokretu njegovog tijela, u svim njegovim “iskrivljenim” rečenicama i posebno u idiotskom povezivanju demokratije sa tzv. konstitutivnošću i legitimitetom, u smislu, da je legitiman samo onaj koji je izabran jednonacionalno. Međutim, prije će Čović postati četnički vojvoda, nego što će taj rasistički poziv “da se Bošnjacima određuje za koga i kako će da glasaju” da prođe. Niko ne smije da sumnja da bi ta politička nakaza sa smijehom dočekao bilo kakav sukob.
I na kraju, politički gubitnik nije bio na sramotnoj proslavi, jer je pozvan ili je imao neki politički stav. On je bio tamo, jer nema više mjesta gdje može da “glumi” Predsjednika ili neku važnu facu. A šta drugo očekivati od čovjeka koji je već trideset godina u politici i jedini projekat koji je realizovao je nakaradna viletina, bez ikakve arhitektonske ljepote, kao odraz njegove asocijalne i megalomanske ličnosti i želje da bude “akademik”, “doktor”, “predsjednik”. Tako da sada, nakon 9. januara može sve da ponese u čenifu i da upotrijebi u korisne svrhe. Jer smrad od asocijalnih političkih nakaza je prešao crvenu liniju i došlo je vrijeme da probosanski političari zaborave demokratiju sa fašistima, četnicima, ustašama, mafijašima i da stvar uzmu u svoje ruke. Probosanski političari nisu “apsolutno” oni koji su se proglasili nekkvim BH blokom od Baščaršije do Stupa, nego oni koji su to pokazali djelima. Demokratski je kreaturama poput Čovića postaviti demokratske barijere, jer on nije predstavnik nikoga i ničega, osim destrukcije, primitivizma, kriminala i mržnje. Ako su njegovi sljedbenici isti takvi, onda im je mjesto tamo gdje je i njemu.
Dakle, vječitom budžetašu Bevandi koji je privatizovao državno ministarstvo, te svu energiju nerada sveo na kampanju protiv funkcionisanja Bosne i Hercegovine, sigmantizacije većine građana BiH u duhu izvrtanja činjenica i plasiranja laži. Bevanda, ostrašćeni neradnik i uhljeb koji ravnopravnost razumije po sistemu “šta misle drugi to ga se ne tiće”, a sve akcije drugih koje su protiv velikošovinizma Čovićeve kontorverzne organizacije, pogotovu akcije koje podržavaju bošnjački političari, treba osuditi i nazvati kamapanjom protiv hrvatskog naroda (čitaj njega i Čovića). Jedan socijalno izopačen pogled na druge, u najmanju ruku rasizam koji smrdi na fašizam.
Na kraju krajeva, da nije upravo tih po Čoviću i Bevandi “omraženih Bošnjaka”, on i njemu slični bi vjerovatno pravili danas društvo onima u Haagu. Zahvaljujući bošnjačkoj tolerantnosti, bošnjačkoj evropskoj tradiciji izopačeni sociološki koncept etničkog nacionalizma, a koji promovira spomenuti dvojac, ukopao bi kompletnu BiH u jednu mmultietničku masovnu grobnicu. Koliko god se činjenica da su upravo Bošnjaci najbrojniji nosioci demokratije i evropskih principa gadila spomenutim mediokretenima, toliko je zastrašujuće da političke nakaze poput Bevande i Čovića uopšte dobijaju politički prostor i mogučnost da šire mržnju i manipulišu sa građanima Bosne i Hercegovine. Očigledno u jednoumnim kafansko-sjedišnim seansama, gdje je jedina tema prebojavanje krvnih zrnaca, Bevanda i njemu slični su izgubili dodir sa demokratijom, tolerancijom, antifašizmom i shvatanja multikulturalnog i multientničkog bogatstva, kao socioloških elemenata koji su katalizator progresa i evolucije ljudske civilizacije u pozitivnom smjeru, daleko od totalitarizma i nacionalizma, a koje reprezentuje godinama spomenuti dvojac i pripadajući klanovi okupljeni oko njih.
Kao malu utjehu za njegov septički politički put, može da mu posluži utjeha da u 2019. godini može “kao predstavnik hrvatskog naroda” obilježiti godišnjicu Oluje, ali na strani njegovih saboraca, Dodika, Vučića, Vulina i drugih predstavnika čovićevog političkog sunovrata.
